Χθες το βραδυ ηταν η πρεμιερα της τελευταιας ταινιας του Χαρυ Ποτερ. Για την ακριβεια το δευτερο μερος της τελευταιας ταινιας του Χαρυ Ποτερ.Ολα αυτα τα χρονια, απο την πρωτη δημοτικου οπου επιασα στα χερια μου το πρωτο βιβλιο και χαθηκα σ'αυτον τον ξεχωριστο κοσμο, ηταν ενας μαραθωνιος αγωνιας, μαθησης και μαγειας.
Μπορει το story line να ηταν κοινοτυπο (ο καλος και ο κακος : ποιος θα νικησει στο τελος?) αλλα πραγματικα η ιστορια του ορφανου αγοριου με την αθλια παιδικη ηλικεια συγκινησε, σοκαρε και εκανε ολο τον κοσμο να το αγαπησει.
Μπορει στο σινεμα να ποδοπατηθηκα μεχρι να βρεθω εστω κοντα στν εισοδο, μπορει να τελειωσαν τα εισητηρια και εγω να αναγκαστω να τρυπωσω, μπορει να μην βρηκα κενη θεση και να καθησα κατω, μπορει ολοι να μιλουσαν, να πετουσαν ποπ κορν και να μιλουσαν αλλα πραγματικα αυτη η τελευταια ταινια με αφησε συγκλονισμενη.
Βγαινωντας ειχα αυτο το κενο βλεμμα στα ματια μου και το μονο που μπορουσα να σκεφτω ηταν μια λεξη. ''Τελειωσε''.
Δεν μπορουσα να πιστεψω οτι μετα απο τοσα χρονια προσμονης, ολος αυτος ο μαγικος κοσμος τελειωσε με αισιο τελος. Τελειωσε στις οθονες μας και στα ραφια της βιβλιοθηκης μας αλλα οχι και στην καρδια μας, αυτο ειναι σιγουρο απλα καθε χρονο ολοι ηξεραν οτι θα πανε μια φορα σινεμα για να δουν Χαρυ Ποτερ (οπως λεγαν) και τωρα εξαφανιστηκε απο τα σχεδια των επομενων χρονων.
Ποσες κρυες νυχτες, ποσα βραδυα που η μερα ηταν κατι παραπανω απο βασανιστικη σε σημειο να θεω να απαλλαγω απο την ζωη μου κυριολεκτικα, ανοιγα απλα ενα απο τα βιβλια και χανομουν στις λεξεις... Εβλεπα τον Ρον και την Ερμιονη να υποστηριζουν τον Χαρυ σε ολες τις δυσκολες στιγμες του και θυμομουν και γω ανθρωπους που παντα ηταν διπλα μου και αισθανομουν καλυτερα. Συγκρινα τις ζωες μας, τα ονειρα μας, τα προβληματα μας. Ενα κοριτσι που ζει στην σκληρη πραγματικοτητα και εναν χαρακτηρα που σδημιουργηθηκε οσο η δημιουργος του καθοταν σε εναν σταθμο τρενων πολλα χιλιομετρα απο τη χωρα στην οποια ζω.
Εαν εξαιρεσουμε την υπερφυσικη δραστηριοτητα και το γεγονος οτι τον Χαρυ κυνηγουσε ενας σκοτεινος μαγος χωρις μυτη (χου-χου) τα συναισθηματα ηταν τα ιδια.
Απογοητευση, πονος, θυμος, προδοσια αλλα και αγαπη, στοργη, ευτυχια και πιστη.
Θελω να ελπιζω οτι και οι επομενες γενιες θα μαθουν οχι μονο τον Χαρυ Ποτερ αλλα και τους υπολοιπες χαρακτηρες που συνεβαλλαν στη δημιουργια αυτου του μαγικου κοσμου.
Τον Νεβιλ που ολα αυτα τα χρονια ηταν ενα ντροπαλο και ατσαλο αγορι, αλλα βρηκε την δυναμη και το θαρρος να εναντιωθει μπροστα στον ''Αρχοντα του σκοτους'' και να σκοτωσει την Ναγκινι, το φιδι που αποτελουσε εναν Πεμπτουσιωτη.
Τον Σεβερους Σνειπ, που επισης ολα αυτα τα χρονια διακυνδυνευε τη ζωη του προστατευοντας τον Χαρυ με οποιο δυνατο μεσον ειχε χωρις να δισταζει στιγμη. Που ειχε την υπομονη να υπομενει τον γιο του παιδικου και παντοτινου του ερωτα να τον μισει και να τον καταδικαζει για οτι κακο γινοταν ενω στην πραγματικοτητα ηταν ο τελευταιος που εφταιγε.
Την Λουνα, που αν και μπηκε αργα στην ιστορια, αποτελεσε σημαντικο μερος της ολης ιστοριας και ποτε δεν κατηγορησε τον Χαρυ για την απαγωγη της.
Τον Χαγκριντ, που κατα τη γνωμη μου ηταν ο πιο ευαισθητος χαρακτηρας. Μπορει να εστεκε με περηφανεια μπροστα σε τερατωδη πλασματα αλλα στην πραγματικοτητα ηταν ο πιο τρωτος και αδικημενος. Υπεστη τον ρατσισμο, τα βασανηστηρια και την αισθηση του να χανεις τους αγαπημενους σου αλλα αντεξε και ποτε δεν ειχε αμφιβολιες για το δρομο που θα επρεπε να ακολουθησει. Ηταν απο τους πιο πιστους φιλους του Χαρυ και τον βοηθουσε, ετοιμος για καθε προκληση.
Τον Ντομπι, ενα ξωτικο ξεχωριστο που παρολο που απεκτησε την ελευθερια του και ηταν συμβολο του ειδους του, εμεινε μεχρι το τελος στο πλευρο του Χαρυ και της παρεας του οχι επειδη του χρωτουσε χαρη (ο Χαρυ τον ειχε ελευθερωσει ουσιαστικα) αλλα επειδη πραγματικα ενιωθε φιλος και αδερφος του. Δεν διστασε να δωσει την ζωη του στην μαχη για το καλο και να τρεξει αμεσως να βοηθησει οποιαδηποτε στιγμη και σε οποιοδηποτε μερος...
Θα μπορουσα να χαρακτηρισω και να μιλησω για ολους τους χαρακτηρες και τους ηθοποιους αλλα για να κλεισω θα ηθελα να πω δυο λογια για τον δικο μου αγαπημενο χαρακτηρα που δεν ειναι αλλη απο την Μπελατριξ. Μπορει να ηταν η πιο φανατικα τυφλη προς τον Βολντεμορντ, μπορει να ηταν κακια ως το μεδουλι, να σκοτωνε και να το ευχαριστιοτανε και να μην ενιωθε ουτε μια ενοχη για ολα τα φρικτα πραγματα που εκανε και προξενουσε αλλα η δυναμικη και η αυτοπεποιθηση της ειναι κατι το εκπληκτικο για μενα.
Για αυτο αξιζουν συγχαρητηρια στην Helena Bohnam Carter που ενσαρκωσε και απεδωσε τον ρολο εξαιρετικα, καλυτερα απο καθε αλλο ηθοποιο κατα τη γνωμη μου, προκαλωντας αυτην την ανατριχιλα και το αγχος οταν εμφανιζοταν σε καποια σκηνη.
Τα μαλλια της ηταν υπεροχα και προσδιδαν αυτην την ''τρελα'' που εβγαζε και η ιδια οποτε συγχαρητηρια και στον/στην κομμωτη/τρια.Τελος, ενα μεγαλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε ολους αυτους τους αγνωστους ηθοποιους προς εμενα, βοηθους και γενικα ολο το καστ και τους συντελεστες ολων αυτων των ταινιων που μας εδωσαν τη δυνατοτητα να μπουμε στον μαγικο κοσμο μεσω της οθονης μας.
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ και ενα ακομη μεγαλυτερο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στην κυρια Τζοάν Κάθριν Ρόουλινγκ που δημιουργησε ολη αυτη την ατμοσφαιρα και καταφερε μαγνητησει με τα βιβλια της αναγνωστες καθε ηλικειας και ενδιαφεροντος. Που ενω την αππεριψαν απο ακρετους εκδοτικους οικους οταν εγραψε το πρωτο βιβλιο, δεν τα παρατησε και συνεχησε την προσπαθεια και που δεχτηκε μετα χαρας να υπογραψει τα 7 βιβλια μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου