How I Wish, How I Wish You Were Here...

Στις αρχες Σεπτεμβριου του 2008 εκπληρωθηκε μια απο τις μεγαλυτερες επυθιμιες της ζωης μου. Πηρα ενα μικρο ασπρο χαμστερακι. Μαζι του περασα τα απαντα πραγματικα...

Καταστασεις και ατελειωτες εξομολογησεις. Παραπονα, χαρες και λυπες, απογοητευσεις και τσακωμους. Και αυτο το μικρο πλασματακι να ειναι καθε φορα εκει γυρνωντας την ροδα του στο κλουβακι του ακουγωντας με.
Στην κηδεια εκεινου του αγαπημενου μου ανθρωπου δεν θα τα καταφερνα εαν δεν ηταν μεσα στην τσεπη του μπουφαν μου παρεα με τα αγαπημενα του φιστικακια. Ο ανθρωπος που ειμαι σημερα ή τελοσπαντων ενα μεγαλο του μερος οφειλεται σε αυτο το ασπρο χνουδωτο μπαλακι. Ακουγεται εξωπραγματικο και ομως οταν ολοι εφευγαν εκεινο ηταν παντα εκει να με κοιταει με τα μαυρα του ματακια οταν εκλαιγα.

Το ενιωσα περισσοτερο οικογενια απο τους γονεις μου.
Το ενιωσα παραπανω φιλαρακι μου απο την κολλητη μου.
Το ενιωσα παραπανω εαυτο μου απο μενα.
Και τωρα χαθηκε.

Παρασκευη 17 Ιουνίου 2011

Το πλασμα που αγαπησα πιο πολυ απο καθε ανθρωπο εφυγε απο την ζωη μετα απο σχεδον 3 χρονια ζωης.
Εχουν περασει αρκετες μερες και ακομα δυσκολευομαι να γραψω τι αισθανομαι για αυτο και τι εχω περασει μαζι του. Θρηνω ακομα για τον χαμο της. Ηταν μια υπεροχη συνταξιδιωτρια στην Οδυσσεια της εφηβειας. Τωρα ξερω πως πρεπει να συνεχισω μονη μου απλα κρατωντας την στην μνημη μου ως ενα απο τα πιο υπεροχα πραγματα που συνεβησαν ποτε στην ζωη μου.

Θελω να πιστευω οτι δεν της στερησα κατι αλλο εκτος απο την ελευθερια της και ακομα νιωθω ασχημα που κλεινουμε ετσι τα ζωακια μας σε κλουβια.
Θελω να πιστευω οτι τα 3 χρονια που περασαμε μαζι ηταν καλα. Αλλωστε εζησε παραπανω απ' οσο ηλπιζε ο κτηνιατρος. <<Δεν θα αντεξει παραπανω απο 1,5 ή και 2 χρονια>>, ειχε πει.
Και ομως αντεξε και με το παραπανω.

Δεν πιστευα οτι θα με αφηνε ποτε. Αντεξε με σπασμενο ποδαρακι, με τυφλωση και αρρωστειες. Τοτε καταλαβα οτι βασανιζοταν και δεν επρεπε να προσπαθω να την κρατησω στην ζωη. Συνεχησα να της δινω τα φαρμακα της αλλα ξαφνικα ενα πρωινο την βρηκα νεκρη. Η κατασταση μου απο κει και περα φανταζει κατι παραπανω απο ζομπι.

Της αφιερωνω λοιπον το ''Wish you were here'' των Pink Floyd και ευχομαι να ειναι καλυτερα εκει οπου ειναι τωρα.

Αντιο Μπουκίτσα. Θα σε θυμαμαι και θα σε αγαπαω για παντα... <3