Εάν ο έρωτας ήταν μια πεταλούδα...

Θυμαμαι πως μια μερα πριν κλεισουμε η φιλολογος μας στα κειμενα αφου μας ειχε διαβασει την προηγουμενη φορα το ποιημα ''Γιατι μ'αγαπησες'' της Πολυδουρη η οποια το εγραψε για τον Καρυωτακη , μας εβαλε να γραψουμε μια παραγραφο που θα αρχιζε με την φραση <<εαν ο ερωτας ηταν μια πεταλουδα...>>. Τα περισσοτερα αγορια γελασαν, μερικα κοριτσια αναστεναξαν, αλλοι συμβουλευονταν τους διπλανους τους τι να γραψουν, αλλοι πετουσαν χαρτακια ο ενας στον αλλο μεχρι να τους κατεβει καμια ιδεα και αλλοι αρχησαν αμεσως το γραψιμο.

Δεν ειχαμε πολυ ωρα, σχεδον ενα τεταρτο και χωρις καν να σκεφτω αρχησα να γραφω.

<<Εαν ο ερωτας ηταν μια πεταλουδα θα πετουσε περηφανα ψηλα στον ουρανο να απολαυσει το αισθημα του αερα να περναει απο τα φτερα της. Θα πετουσε ψηλα για να νιωσει το γλυκο αγγιγμα των συννεφων οταν θα περνουσε αναμεσα τους και τις ακτινες του ηλιου να την ζεσταινουν οταν θα ζαλιζοταν ή θα κουραζοταν. Μετα θα πετουσε χαμηλα για να παρακολουθησει τα κυμματα της θαλασσας και να νιωσει τις αλμυρες σταγονες στα φτερα της. Μετα απο λιγο καιρο μια καταιγιδα θα αρχιζε και η πεταλουδα δεν θα μπορουσε να αντεξει εναντια σε τετοια δυναμη. Θα αναζητουσε τις ζεστες ακτινες του ηλιου ομως εκεινες θα την κοιτουσαν αδιαφορα πισω απο τα γκριζα συννεφα. Θα ζητουσε τη βοηθεια της θαλασσας, εκεινη ομως θα σηκωνοταν αγρια για να την πνιξει στα νερα της. Για λιγο καιρο θα το καταφερνε να την αιχμαλωτισει στα κυμματα της ομως τοτε θα εμφανιζοταν ενας γλαρος. Θα κατεβαινε να βοηθησει την πεταλουδα να πεταξει. Θα επαιζε μαζι της, θα την προσεχε. Θα την βοηθουσε να ξεπερασει την προδοσια του αερα, του ηλιου και της θαλασσας που τοσο λατρευε. Μετα η πεταλουδα σιγα σιγα θα καταφερνε να επιβιωσει μονη της. Θα πετουσε παλι περηφανη μα και πληγωμενη. Μπορει να μην ενιωθε οπως στην αρχη και ο ηλιος να κρυβοταν καθε φορα που την εβλεπε να πεταει προς τα κεινον αλλα πλεον ειχε μαθει το μαθημα της. Δεν ζητουσε εξηγησεις για την εγκαταλειψη της απο την πηγη της χαρας της και εκεινου του συναισθηματος που την γεμιζε. Αυτο ονομαζοταν ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.>>

Μεσα στις εξετασεις η φιλολογος μας γυρησε ολες τις παραγραφους εκτος απο την δικια μου. Οταν τελειωσα το γραψιμο και βγηκα απο την αιθουσα για να φυγω την ειδα να στεκεται απ'εξω. Πηγα να κανω μερικα βημματα προς την εξοδο οταν την ακουσα να λεει: <<Νομιζω πως δεν καταλαβα τον ρολο του γλαρου>>. Γυρησα και την κοιταξα. Ειχε σταυρωσει τα χερια της στο στηθος, ακουμπουσε στον μπεζ τοιχο και ειχε σταυρωσει και τα ποδια της. Με κοιτουσε με ενα ελαφρυ χαμογελο και τα ματια της εκαναν ρυτιδες.

<<Φιλος. Ο γλαρος ηταν ενας αληθινος φιλος.>>, της απαντησα.

Μου εδωσε το χαρτι με την παραγραφο μου. <<Να το κρατησεις>>, μου ειπε.

<<Δεν χρειαζεται>>, της απαντησα. <<Ειναι ολα εδω μεσα>>, ειπα και εβαλα το χερι στο μερος οπου ειναι η καρδια μου.