How I Wish, How I Wish You Were Here...

Στις αρχες Σεπτεμβριου του 2008 εκπληρωθηκε μια απο τις μεγαλυτερες επυθιμιες της ζωης μου. Πηρα ενα μικρο ασπρο χαμστερακι. Μαζι του περασα τα απαντα πραγματικα...

Καταστασεις και ατελειωτες εξομολογησεις. Παραπονα, χαρες και λυπες, απογοητευσεις και τσακωμους. Και αυτο το μικρο πλασματακι να ειναι καθε φορα εκει γυρνωντας την ροδα του στο κλουβακι του ακουγωντας με.
Στην κηδεια εκεινου του αγαπημενου μου ανθρωπου δεν θα τα καταφερνα εαν δεν ηταν μεσα στην τσεπη του μπουφαν μου παρεα με τα αγαπημενα του φιστικακια. Ο ανθρωπος που ειμαι σημερα ή τελοσπαντων ενα μεγαλο του μερος οφειλεται σε αυτο το ασπρο χνουδωτο μπαλακι. Ακουγεται εξωπραγματικο και ομως οταν ολοι εφευγαν εκεινο ηταν παντα εκει να με κοιταει με τα μαυρα του ματακια οταν εκλαιγα.

Το ενιωσα περισσοτερο οικογενια απο τους γονεις μου.
Το ενιωσα παραπανω φιλαρακι μου απο την κολλητη μου.
Το ενιωσα παραπανω εαυτο μου απο μενα.
Και τωρα χαθηκε.

Παρασκευη 17 Ιουνίου 2011

Το πλασμα που αγαπησα πιο πολυ απο καθε ανθρωπο εφυγε απο την ζωη μετα απο σχεδον 3 χρονια ζωης.
Εχουν περασει αρκετες μερες και ακομα δυσκολευομαι να γραψω τι αισθανομαι για αυτο και τι εχω περασει μαζι του. Θρηνω ακομα για τον χαμο της. Ηταν μια υπεροχη συνταξιδιωτρια στην Οδυσσεια της εφηβειας. Τωρα ξερω πως πρεπει να συνεχισω μονη μου απλα κρατωντας την στην μνημη μου ως ενα απο τα πιο υπεροχα πραγματα που συνεβησαν ποτε στην ζωη μου.

Θελω να πιστευω οτι δεν της στερησα κατι αλλο εκτος απο την ελευθερια της και ακομα νιωθω ασχημα που κλεινουμε ετσι τα ζωακια μας σε κλουβια.
Θελω να πιστευω οτι τα 3 χρονια που περασαμε μαζι ηταν καλα. Αλλωστε εζησε παραπανω απ' οσο ηλπιζε ο κτηνιατρος. <<Δεν θα αντεξει παραπανω απο 1,5 ή και 2 χρονια>>, ειχε πει.
Και ομως αντεξε και με το παραπανω.

Δεν πιστευα οτι θα με αφηνε ποτε. Αντεξε με σπασμενο ποδαρακι, με τυφλωση και αρρωστειες. Τοτε καταλαβα οτι βασανιζοταν και δεν επρεπε να προσπαθω να την κρατησω στην ζωη. Συνεχησα να της δινω τα φαρμακα της αλλα ξαφνικα ενα πρωινο την βρηκα νεκρη. Η κατασταση μου απο κει και περα φανταζει κατι παραπανω απο ζομπι.

Της αφιερωνω λοιπον το ''Wish you were here'' των Pink Floyd και ευχομαι να ειναι καλυτερα εκει οπου ειναι τωρα.

Αντιο Μπουκίτσα. Θα σε θυμαμαι και θα σε αγαπαω για παντα... <3

Εάν ο έρωτας ήταν μια πεταλούδα...

Θυμαμαι πως μια μερα πριν κλεισουμε η φιλολογος μας στα κειμενα αφου μας ειχε διαβασει την προηγουμενη φορα το ποιημα ''Γιατι μ'αγαπησες'' της Πολυδουρη η οποια το εγραψε για τον Καρυωτακη , μας εβαλε να γραψουμε μια παραγραφο που θα αρχιζε με την φραση <<εαν ο ερωτας ηταν μια πεταλουδα...>>. Τα περισσοτερα αγορια γελασαν, μερικα κοριτσια αναστεναξαν, αλλοι συμβουλευονταν τους διπλανους τους τι να γραψουν, αλλοι πετουσαν χαρτακια ο ενας στον αλλο μεχρι να τους κατεβει καμια ιδεα και αλλοι αρχησαν αμεσως το γραψιμο.

Δεν ειχαμε πολυ ωρα, σχεδον ενα τεταρτο και χωρις καν να σκεφτω αρχησα να γραφω.

<<Εαν ο ερωτας ηταν μια πεταλουδα θα πετουσε περηφανα ψηλα στον ουρανο να απολαυσει το αισθημα του αερα να περναει απο τα φτερα της. Θα πετουσε ψηλα για να νιωσει το γλυκο αγγιγμα των συννεφων οταν θα περνουσε αναμεσα τους και τις ακτινες του ηλιου να την ζεσταινουν οταν θα ζαλιζοταν ή θα κουραζοταν. Μετα θα πετουσε χαμηλα για να παρακολουθησει τα κυμματα της θαλασσας και να νιωσει τις αλμυρες σταγονες στα φτερα της. Μετα απο λιγο καιρο μια καταιγιδα θα αρχιζε και η πεταλουδα δεν θα μπορουσε να αντεξει εναντια σε τετοια δυναμη. Θα αναζητουσε τις ζεστες ακτινες του ηλιου ομως εκεινες θα την κοιτουσαν αδιαφορα πισω απο τα γκριζα συννεφα. Θα ζητουσε τη βοηθεια της θαλασσας, εκεινη ομως θα σηκωνοταν αγρια για να την πνιξει στα νερα της. Για λιγο καιρο θα το καταφερνε να την αιχμαλωτισει στα κυμματα της ομως τοτε θα εμφανιζοταν ενας γλαρος. Θα κατεβαινε να βοηθησει την πεταλουδα να πεταξει. Θα επαιζε μαζι της, θα την προσεχε. Θα την βοηθουσε να ξεπερασει την προδοσια του αερα, του ηλιου και της θαλασσας που τοσο λατρευε. Μετα η πεταλουδα σιγα σιγα θα καταφερνε να επιβιωσει μονη της. Θα πετουσε παλι περηφανη μα και πληγωμενη. Μπορει να μην ενιωθε οπως στην αρχη και ο ηλιος να κρυβοταν καθε φορα που την εβλεπε να πεταει προς τα κεινον αλλα πλεον ειχε μαθει το μαθημα της. Δεν ζητουσε εξηγησεις για την εγκαταλειψη της απο την πηγη της χαρας της και εκεινου του συναισθηματος που την γεμιζε. Αυτο ονομαζοταν ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.>>

Μεσα στις εξετασεις η φιλολογος μας γυρησε ολες τις παραγραφους εκτος απο την δικια μου. Οταν τελειωσα το γραψιμο και βγηκα απο την αιθουσα για να φυγω την ειδα να στεκεται απ'εξω. Πηγα να κανω μερικα βημματα προς την εξοδο οταν την ακουσα να λεει: <<Νομιζω πως δεν καταλαβα τον ρολο του γλαρου>>. Γυρησα και την κοιταξα. Ειχε σταυρωσει τα χερια της στο στηθος, ακουμπουσε στον μπεζ τοιχο και ειχε σταυρωσει και τα ποδια της. Με κοιτουσε με ενα ελαφρυ χαμογελο και τα ματια της εκαναν ρυτιδες.

<<Φιλος. Ο γλαρος ηταν ενας αληθινος φιλος.>>, της απαντησα.

Μου εδωσε το χαρτι με την παραγραφο μου. <<Να το κρατησεις>>, μου ειπε.

<<Δεν χρειαζεται>>, της απαντησα. <<Ειναι ολα εδω μεσα>>, ειπα και εβαλα το χερι στο μερος οπου ειναι η καρδια μου.

Σχολικά Βιβλία Έτους 2011

Πλησιαζει το καλοκαιρι. Για την ακριβεια για μερικους εχει ηδη ξεκινησει για αλλους δεν θα αρχισει καν και για τους μαθητες αρχιζει μετα το πρωινο της Παρασκευης. Το συνηθισμενο πραγμα που κανω εγω μολις τελειωσουμε ειναι να:

--> ξεφυλιζω ολα μου τα βιβλια σελιδα προς σελιδα και να κοβω με ψαλιδι τις ζωγραφιες που εχω κανει και μου αρεσουν ή αυτα που εχω γραψει με την διπλανη μου και αλλους συμπεριλαμβανομενου το θαψιμο προς καθηγητες και μαθητες ακομα και τι εφαγα την προηγουμενη μερα.

--> βαζω τα αποκομματα που εχω ξεχωρισει σε φακελους με ημερομηνια και απο ποιο βιβλιο ειναι και τα βαζω στο κουτι των αναμνησεων που φυλαω στο ντουλαπι μου. (σημειωση:να θυμηθω να παρω αλλο ενα μεγαλυτερο γιατι εχει ξεχιλεισει).

--> κραταω στη βιβλιοθηκη τα Αρχαια (τα οποια σιχαινομαι) σε περιπτωση που μου χρειαστουν για βοηθεια την επομενη χρονια.

--> καταστρεφω με αργο και βασανιστικο θανατο καποια τα οποια με εχουν κανει να κλαιω (π.χ Μαθηματικα) οχι ομως εντελως.

--> επειδη ειμαι και οικολογα (καμαρι μου!) τα πεταω στην ανακυκλωση (για να ξαναχρησιμοποιηθουν για να βασανισουν και αλλα αμοιρα αθωα και μικρα μαθητακια).

Φετος, συνεβη κατι διαφορετικο. Μας ζητησαν να παμε ΟΛΑ ανεξαιρετως τα βιβλια μας ειτε ζωγραφισμενα ειτε οχι στο σχολειο. Η κυβερνηση παει κατα δια.ολου και δεν εχουν λεφτα ουτε να τυπωσουν ενα βιβλιο (αφου οι πολιτικοι χτιζουν που χτιζουν τα εξοχικα τους και ριχνουν κατω τα δεντρα δυαλιοντας ολοκληρα δαση, γιατι δεν τα χρησιμοποιουν για βιβλια? ).

Τελοσπαντων, το θεμα ειναι οτι κατεστραμμενα βιβλια θα δωθουν στους μαθητες που θα περασουν στην επομενη ταξη. Πρεπει να το ανεχτει αυτο το μαθητικο κοινο?

ΟΧΙ.

Ειναι καλο το γεγονος οτι αρχησαμε να ακολουθουμε το γερμανικο συστημα οπου οι μαθητες τα βιβλια τα εχουν μονο ως αναγνωστικα και απαγορευεται να κανουν εστω και μια πιτσιλια απο μελανι στυλου πανω επειδη θα περασουν στις επομενες μαθητικες γενιες αλλα στην Ελλαδα ειναι διαφορετικα τα πραγματα. Ας μαθουν πρωτα οι μαθητες τι θα πει σεβασμος προς το περιβαλλον απο οπου προερχονται τα βιβλια και να μαθουν να μην τα τσαλακωνουν και να τα μουτζουρωνουν και υστερα ας επιβαλλουν το συστημα δινουμε-ηδη-χρησιμοποιημενα-βιβλια-στους-επομενους.

Με ποιο δικαιωμα επιβαρυνετε τον μαθητη να παει να αγορασει το σχολικο του βιβλιο απο βιβλιοπωλειο μιας και αυτο που του παρεχει το σχολειο ειναι κατεστραμμενο? Φυσικα και σφαλουν οι προηγουμενοι μαθητες που δεν το σεβονται και ζωγραφιζουν ή καλλιτεχνουν σε αυτο αλλα μεχρι τωρα δεν μας το ειχαν πει αυτο με την δηθεν ''ανακυκλωση''.

Εαν ηξερα οτι τα βιβλια μου θα τα παραλαβει καποιος αλλος μαθητης τον επομενο χρονο δεν θα το ζωγραφιζα ουτε θα το εσκιζα για να εχει ενα οσο πιο καθαρο και αψογο βιβλιο γινεται, οπως αυτο που πηρα εγω. Το μονο που θα σημειωνα θα ηταν οδηγιες για να βγαλει τη χρονια. (χου-χου).

Δεν ξερω τι συμπερασμα βγαινει απο ολο αυτο, το μονο σιγουρο ειναι οτι ολοι οι πολιτικοι που κλεψανε αντι να παρουν το νεο I-Phone να δωσουν τα λεφτα ΜΑΣ σε βιβλια. Ειναι το λιγοτερο που μπορουν να κανουν.

Τα κορδόνια μου και η επιρροή τους στα 6χρονα

‘’Γιατι το ενα κορδονι σου ειναι λαχανι και το αλλο μωβ?’’, με ρωτησε αφελες ενα 6χρονο αγορακι που μας εκανε την τιμη να ερθει σπιτι για επισκεψη. Πριν προλαβω να ανοιξω το στομα μου πεταχτηκε μια κουτσομπολα κολλητη της μανας μου η οποια ντροπες και τετοια δεν εχει μπροστα στους αλλους και βρισκεται καθε φορα μπροστα ωστε να με μειωνει και να προσπαθει να μου ριξει την αυτοπεποιθηση κατω απο το πατρικο του Lucifer.

‘’Γιατι η Λ. Καλε μου δεν εχει καλους βαθμους’’, απαντησε η καρακαξα.
‘’Και γιατι εχει τοσα σκουλαρικια στα αυτια? Η μαμα μου βαζει μονο δυο.’’, συνεχησε το αγορακι.
‘’Γιατι τα παιδακια σε αυτην την ηλικεια εχουν καλο στον εγκεφαλο’’, απαντησε η αλλη πριν προλαβω να ορθωσω λεξη.
‘’Ο μπαμπας δεν αφηνει την αδερφη μου να φοραει ρουχα οπως τα δικα της. Αυτη γιατι φοραει?’’, ξαναρωτησε το μικρο.
Αυτην την φορα δεν εκανα τον κοπο να σκεφτω μια απαντηση. Απαντησε η αλλη για μενα. ΞΑΝΑ.
‘’Γιατι η Λ. ειναι κακο κοριτσι και εχει το νου της σε αλλα πραγματα οπως τα αγορια τα οποια θα τα καταλαβεις εσυ αργοτερα. Αστην τωρα γιατι ειναι κακο παραδειγμα και ελα να φαμε’’, του ειπε και τον τραβηξε μακρια μου.

Να σας πω την αληθεια μου θυμησαμε την Κοκκινοσκουφιτσα. Το παλιο γνωστο παραμυθι οπου η μικρη ρωταει συνεχεια τη γιαγια της ‘’Γιατι εχεις μπλε μαλλια?’’ και απανταει αυτη ‘’Για να ειμαι στη μοδα’’ και φτανουν στην τελευταια ερωτηση –πολυ αδιακριτη κατα τη γνωμη μου- οπου γινεται το γνωστο θεμα για τα μεγαλα δοντια. Ετσι οπως η γιαγια αποδυκνιεται ενας δολοφονος λυκος ετσι και γω αποδυκνιομαι το κακο παραδειγμα για τα 6χρονα αγορακια.

Το γνωστο θεμα της εμφανισης δεν θα το θιξω με σχολια οπως ‘’ας κοιταν τα μουτρα τους’’ και ‘’ας προσεξουν λιγο τη δικη τους ζωη. Αν εχουν δηλαδη’’.
Ειμαι αρκετα πολυ πιο ανωτερη για να λυπηθω ολους αυτους που δεν αποδεχονται το καινουριο και το αγνωστο και εχουν μεινει στην εποχη της φουστανελας.

Ξερω τι θεση μου και ξερω και που ανηκω και ποια ειμαι. Δεν κρινω απο την εμφανιση ουτε απο τα κορδονια των παπουτσιων.

( <-- τα λατρεμενα μου <3)