Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Pain-illness

Έχω ρεϊνό.
Ειναι μια αρρωστια που σε καποιους ειναι επικινδυνη σε καποιους αλλους οχι.
Σε καποιους μετα την εφηβεια εξαφανιζεται σε καποιους αλλους οχι παρα καταληγει σε μεγαλυτερη ηλικεια σε αρθριτιδα.

Ξερω πως πιθανον δεν ενδιαφερει κανεναν η αρρωστεια απο την οποια πασχω αλλα εχω αναγκη να γραψω απο που προερχεται αυτος ο πονος καθημερινα στα ακρα μου οπως τα δαχτυλα των χεριων μου και ιδιαιτερα των ποδιων μου.

Η ροη του αιματος σταματαει και τα ακρα δεν αιματωνονται με αποτελεσμα να παγωνουν, να μελανιαζουν και αλλωτε να κοκκινιζουν και να πρηζονται.

Ποναει.

Ποναει τοσο πολυ που ωρες ωρες ευχομαι να μπορουσαν να μου κοψουν τα ποδια για να εξαφανιστει αυτος ο πονος.

Εχω εναν ρευματολογο και εναν δερματολογο συνεχεια πανω απο το κεφαλι μου, καθε μερα. Ακομα και το καλοκαιρι πρεπει να βαζω τα ποδια μου σε λεκανη με καυτο νερο, απαγορευεται να φοραω σταρακια πραγμα που ειναι σαν να με σκοτωνεις.
Αυτο το τελευταιο δεν το τηρω. Δεν μπορω να αποχωριστω τα αγαπημενα μου παπουτσακια για μια ηλιθια αρρωστεια.
Βεβαια αυτα τα παπουτσια εγιναν αιτια του να ποναω τοσο πολυ αλλα... απλα δεν μπορω χωρις αυτα.
Βαζω κρεμες , αλοιφες και επισκεπτομαι συνεχως γιατρους.
Πρεπει να κανω συνεχεια εξετασεις επιβαρυνοντας τους γονεις μου μεχρι και 500 ευρω.

Αυτη η κατασταση δεν αντεχεται. Ευχομαι να μην το παθει ποτε κανεις για να μπορει να περπαταει με σαγιοναρες το καλοκαιρι, να μην χρειαστει να κανει τοσα μεγαλα εξοδα στερωντας βασικα πραγματα απο την οικογενια του, και να μην περναει αυτον τον ψυχικο και σωματικο πονο.
Να μπορει να παει οποτε να'ναι θαλασσα με τους φιλους του και να μπορεσει να ευχαριστηθει το υπεροχο ασπρο παχυ χιονι καποτε σε καποιο χιονοδρομικο. Πραγμα που θα βλεπω μονο απο την τηλεοραση για την υπολοιπη ζωη μου.
Να μπορει να παει διακοπες σε κρυα μερη, να μπορει να τρεξει με τα εσωρουχα στη βροχη, να ντυνεται οπως θελει, να κανει πραγματα που εμενα θα με εβλαπταν ανεπανορθωτα.

Ειλικρινα ευχομαι να μην στερηθει κανενας ολα αυτα που στερουμαι και θα στερουμαι για ολη την υπολοιπη ζωη μου.

                                                                                                  Jessica

2 σχόλια:

  1. Jessica,
    Λυπαμε πολυ για την κατασταση σου αυτη. Εγω ειχα την τυχη να τραυματησω το ενα μου ποδι και συγκεκριμενα τον μινισκο μου οταν ημουν στην ομαδα handball στο δημοτικο.
    Απο τοτε τρεχουμε στους γιατρους ψαχνοντας να βρουμε καποια λυση. Βεβαια, σταματησα οποιαδηποτε δραστηριοτητα που στην οποια μπορει να τραυματηστω και αναγκαζομαι να κανω ανοητες ασκησεις, να βαζω παγο και σχεδον καθε μερα να φοραω επιγονατιδα. Ευτυχως ο πονος ειναι λιγος αλλα μονο το αγχος που μου προκαλει ειναι αφοριτο.
    Σε καταλαβαινω απολυτα...
    Το θεμα ειναι οτι αν σκεφτομενη ετσι δεν θα καταφερω τιποτα στη ζωη μου.
    Μπορει να μην μπορω να τρεξω οπως ετρεχα, να αθλουμε οπως εκανα παλια, να πρεπει να προσεχω συνεχως... αλλα μπορω ακομα να ερωτευτω, να πειραξω την αδερφη μου, να χαρω ενα βιβλιο, να γραψω τις δικες μου σκεψεις, να ζωγραφισω, να Ζησω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ενα απλο ΚΡΑΤΙΣΟΥ!!!ΑΝΤΕΞΕ ΚΑΙ ΠΑΛΕΨΕ ΤΟ.....ΚΑΙ λυπαμαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή