Some Little Things

Sami,
   Σημερα καταλαβα οτι αψυχα αντικειμενα μπορουν να σου δωσουν περισσοτερη αγαπη απο τους ανθρωπους.


''Αγαπη?'' θα με ρωτησεις εσυ ειρωνικα.
''Ναι... Αγαπη'', θα απαντησω με σκυμμενο το κεφαλι.
θα σβησει το ειρωνικο σου χαμογελο και η μελαγχολια θα απλωθει στα ματια σου.
''Αγαπη δεν δινει κανεις στις μερες μας'', θα μου πεις κοιταζωντας τον τοιχο απεναντι.
''Μπορει να μην σου δινει κανεις αλλα σου δινουν αλλα πραγματα...'' θα πω με μια ελπιδα.
''Σαν τι?'' βλεπω το ενδιαφερον σου. Ανυπομονεις για το τι θα πω.
''Οι ανθρωποι ακομη και αν δεν ενδιαφερονται πραγματικα, ακομη και αν δεν σου προσφερουν αγαπη, θα σου προσφερουν εναν ωμο να κλαψεις εστω και αν σκεφτονται απο μεσα τους τα χειριστα. Θα ακουσουν το προβλημα σου εστω και αν σκεφτονται τα πιο ασχετα πραγματα οπως το φαγητο που τους περιμενει οταν γυρησουν σπιτι''
''Αυτο ειναι το ενδιαφερον?'' μου λες σαρκαστικα.
Χαμηλωνω το κεφαλι. Μπερδευτικα. Δεν ξερω τι να σου απαντησω.
''Σημερα καταλαβα οτι αψυχα αντικειμενα μπορουν να σου δωσουν περισσοτερη αγαπη απο τους ανθρωπους.'' ξαναλεω χαμηλοφωνα.
Κλεινω τα ματια και αρχιζω την αφηγηση.


''Ηταν μια δυσκολη μερα Sami. Πολυ δυσκολη. Μαλωσα με τους γονεις μου, τους καθηγητες μου, τους φιλους μου, ακομα και με τον εαυτο μου. Το κεφαλι μου πονουσε φοβερα και τοτε εμαθα και το δυσαρεστο. Η γιαγια στο νοσοκομειο. Δεν ξερουμε αν θα επιβιωσει. Και εκει που νομιζα οτι δεν προκειτε να συμβει κατι χειροτερο ηρθε εκεινος. Μου ειπε οτι η κοπελα του ζηλευει που ειμαστε φιλοι. Οτι δεν πρεπει να μιλαμε αλλο. Εκλαψα θυμαμαι. Εκλαψα πολυ. Ηθελα μια ζεστη αγκαλια, ηθελα ενα χαδι Δεν υπηρχε κανενας. Ζητησα συμπαρασταση. Ζητησα βοηθεια κανεις ομως δεν ηθελε να μου δωσει κατι απο αυτα. Αδιαφοροι μου γυρησαν την πλατη. Μετα ηρθα στο σπιτι και επεσα στο κρεβατι. Εσφιξα το μαξιλαρι μου σφικτα. Τα λουτρινα αρκουδακια μου. Και τοτε ξεσπασα. Αρχισα να βγαζω ενα μονολογο στα αψυχα πραγματα του δωματιου μου. Και αυτα, σαν να εβγαλαν μιλια, σαν να ειχανε ψυχη μου απαντησανε. Μου συμπαρασταθηκανε. Τωρα που το σκεφτομαι αναρωτιεμαι αν ειμαι οντως τρελη που μιλαω σε πραγματα που δεν υπαρχουν. Ειμαι Sami?''


Ανοιγω τα ματια και κοιταω τον αδειο χωρο απεναντι μου. Που εισαι Sami? Γιατι εφυγες? Τελικα ουτε εσυ δεν μπορεις να μου δωσεις ενα λεπτο αγαπης?


Ξανακλεινω τα ματια. Η λεξη ''μονη'' αντηχει στο κεφαλι μου και κουδουνιζει. Το κεφαλι μου παει να σπασει. Νιωθω τις σκεψεις και τις απογοητευσεις να τρεχουν σαν τρελες μεσα μου. Και ενα ηρεμο δακρυ κυλαει στο μαγουλο μου. Μονο του. Μονο του οπως ειμαι και εγω μονη...

                                                                                                                              Jessica