Smells Like Christmas Spirit

Εφτασαν τα Χριστουγεννα Sami.
Θα επρεπε να ειμαι χαρουμενη ετσι? να φορεσω κατι πολυχρωμο μαζι με ενα λαμπερο χαμογελο και να βγω στους δρομους να αγκαλιασω τον κοσμο ολο. Γιατι δεν εχω αυτη τη διαθεση?
Γιατι Sami?
Μπροστα μου εχω ενα βιβλιο αγγλικων.
Καταραμενο Proficiency.
Νιωθω πιεσμενη.
ο εγκεφαλος μου μονολογει.
2 διαγωνισματα για οταν ανοιξουν τα σχολεια...
Αγγλικα
Συν ολα τα υπολοιπα
Και 1 διαγωνισμα στο ιδιαιτερο.
Πως να γιορτασω αυτες τις μερες χαρας μετα?
Δεν θελω να γραψω κατι καταθλιπτικο παλι. Γιατι μετα δεν σταματω.
Διαγραψτε ολα αυτα που εγραψα παραπανω.
θα αρχησω ξανα το ποστ.

Σαμι,
  ειναι Χριστουγεννα!
Ποσο χαιρομαι! Μαζι και ολοι οι ανθρωποι θελω να πιστευω. Τα μοσχομυριστα γλυκα, οι κουραμπιεδες και τα μελομακαρονα... Το δεντρο που στολιζει ολο το σαλονι, τα απειρα φωτακια που αναβοσβηνουν παιχνιδιαρικα...




ΤΕΡΜΑ. Δεν μπορω να συνεχησω αλλο αυτην την προσποιηση. Γιατι να φερομαι τοσο ψευτικα στον ιδιο μου τον εαυτο? Γιατι Sami?
Θελω απλα να φυγω, να τρεξω ουρλιαζωντας μακρυα... Μονο αυτο θελω... Και ομως δεν μπορω...


Ωρες ωρες σκεφτομαι αν πραγματικα εχω προβληματα διχασμενης ποσωπικοτητας. Αν οντως ειμαι διπροσωπη με την εννοια του οτι οι δυο μου εαυτοι εμφανιζονται καθημερινα ποτε ο ενας και ποτε ο αλλος.
Δεν θελω να το αναλυσω. Φοβαμαι οτι τρελαινομαι...
Και το χειροτερο ειναι οτι ξερω γιατι γινονται ολα αυτα.


Ειμαι ψευτικη. Δεν ημουν αλλα οποτε επρεπε εμφανιζα αυτο το ψευτικο προσωπο, το ψευτικο χαμογελο, την ψευτικη χαρα και σιγα σιγα εγιαν η ιδια ψευτικη χωρις να το καταλαβω.




Sami, Συγγνωμη για τοτε που ημουν ψευτικη. Το ηξερες και προσπαθουσες να μου το πεις. Αλλα δεν ακουγα. Συνεχιζα να προσποιουμε ...
                                                                                                      Jessica

Some Little Things

Sami,
   Σημερα καταλαβα οτι αψυχα αντικειμενα μπορουν να σου δωσουν περισσοτερη αγαπη απο τους ανθρωπους.


''Αγαπη?'' θα με ρωτησεις εσυ ειρωνικα.
''Ναι... Αγαπη'', θα απαντησω με σκυμμενο το κεφαλι.
θα σβησει το ειρωνικο σου χαμογελο και η μελαγχολια θα απλωθει στα ματια σου.
''Αγαπη δεν δινει κανεις στις μερες μας'', θα μου πεις κοιταζωντας τον τοιχο απεναντι.
''Μπορει να μην σου δινει κανεις αλλα σου δινουν αλλα πραγματα...'' θα πω με μια ελπιδα.
''Σαν τι?'' βλεπω το ενδιαφερον σου. Ανυπομονεις για το τι θα πω.
''Οι ανθρωποι ακομη και αν δεν ενδιαφερονται πραγματικα, ακομη και αν δεν σου προσφερουν αγαπη, θα σου προσφερουν εναν ωμο να κλαψεις εστω και αν σκεφτονται απο μεσα τους τα χειριστα. Θα ακουσουν το προβλημα σου εστω και αν σκεφτονται τα πιο ασχετα πραγματα οπως το φαγητο που τους περιμενει οταν γυρησουν σπιτι''
''Αυτο ειναι το ενδιαφερον?'' μου λες σαρκαστικα.
Χαμηλωνω το κεφαλι. Μπερδευτικα. Δεν ξερω τι να σου απαντησω.
''Σημερα καταλαβα οτι αψυχα αντικειμενα μπορουν να σου δωσουν περισσοτερη αγαπη απο τους ανθρωπους.'' ξαναλεω χαμηλοφωνα.
Κλεινω τα ματια και αρχιζω την αφηγηση.


''Ηταν μια δυσκολη μερα Sami. Πολυ δυσκολη. Μαλωσα με τους γονεις μου, τους καθηγητες μου, τους φιλους μου, ακομα και με τον εαυτο μου. Το κεφαλι μου πονουσε φοβερα και τοτε εμαθα και το δυσαρεστο. Η γιαγια στο νοσοκομειο. Δεν ξερουμε αν θα επιβιωσει. Και εκει που νομιζα οτι δεν προκειτε να συμβει κατι χειροτερο ηρθε εκεινος. Μου ειπε οτι η κοπελα του ζηλευει που ειμαστε φιλοι. Οτι δεν πρεπει να μιλαμε αλλο. Εκλαψα θυμαμαι. Εκλαψα πολυ. Ηθελα μια ζεστη αγκαλια, ηθελα ενα χαδι Δεν υπηρχε κανενας. Ζητησα συμπαρασταση. Ζητησα βοηθεια κανεις ομως δεν ηθελε να μου δωσει κατι απο αυτα. Αδιαφοροι μου γυρησαν την πλατη. Μετα ηρθα στο σπιτι και επεσα στο κρεβατι. Εσφιξα το μαξιλαρι μου σφικτα. Τα λουτρινα αρκουδακια μου. Και τοτε ξεσπασα. Αρχισα να βγαζω ενα μονολογο στα αψυχα πραγματα του δωματιου μου. Και αυτα, σαν να εβγαλαν μιλια, σαν να ειχανε ψυχη μου απαντησανε. Μου συμπαρασταθηκανε. Τωρα που το σκεφτομαι αναρωτιεμαι αν ειμαι οντως τρελη που μιλαω σε πραγματα που δεν υπαρχουν. Ειμαι Sami?''


Ανοιγω τα ματια και κοιταω τον αδειο χωρο απεναντι μου. Που εισαι Sami? Γιατι εφυγες? Τελικα ουτε εσυ δεν μπορεις να μου δωσεις ενα λεπτο αγαπης?


Ξανακλεινω τα ματια. Η λεξη ''μονη'' αντηχει στο κεφαλι μου και κουδουνιζει. Το κεφαλι μου παει να σπασει. Νιωθω τις σκεψεις και τις απογοητευσεις να τρεχουν σαν τρελες μεσα μου. Και ενα ηρεμο δακρυ κυλαει στο μαγουλο μου. Μονο του. Μονο του οπως ειμαι και εγω μονη...

                                                                                                                              Jessica

When I Grow Up...I Wish I Won't Taste The Future

Sami,

    εχουν περασει 3-4 μερες απο τοτε που δημιουργησα αυτο το μπλογκ.

εχεις ιδεα τι εχει γινει?

ας το δουμε μεσα απο αριθμους.

-οι φιλοι μου στο φατσαμπουκ απο 525 εχουν ανεβει στους 547. δηλαδη 22 ατομα παραπανω αγνωστα σε μενα.

-Πηρα βαθμους. Περιμενα μεσω ορο τουλαχιστον 14 και εβγαλα 18,1.

-Πηρα 4 συγγενεις τηλεφωνο για να ανακοινωσω τους βαθμους.

-Αυτοι οι συγγενεις μενουν στην αλλη ακρη της Ελλαδας πανω απο 10.000 χιλιομετρα μακρια εαν υποθεσουμε οτι η Ελλαδα εχει μηκος 13.676 χιλιομετρα συμφωνα με τις πηγες της Βικιπαιδειας.

Αλλα νεα ειναι οτι οι γονεις μου και γενικα οι γυρω μου, με πιεζουν στο να παρω μια αποφαση για το μελλον μου.

Οταν ημουν μικρη, ηθελα να γινω αρχαιολογος.

Αργοτερα τραγουδιστρια και ηθοποιος.

Πιο μετα να ασχοληθω μα την σκηνοθεσια.

Τωρα ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΙΔΕΑ.

Μπορει να μην ξερω τι θα απογινω αλλα ξερω τι ΔΕΝ θελω να γινω.

ΔΕΝ θελω να ζησω μια ολοιδια ζωη με αλλα δισεκατομμυρια ανθρωπους.

ΔΕΝ θελω να ειμαι σε ενα τυπικο γραφειο.

ΔΕΝ θελω να βρισκομαι σε μια δουλεια οπου δεν θα αναγνωριζεται η αξια μου.

ΔΕΝ θελω να οδηγουμε απο αφεντικα που κοιταζουν μονο το συμφερον τους.

ΔΕΝ θελω να γινω πολλα πραγματα μα πανω απ'ολα

ΔΕΝ θελω να ειμαι ΑΠΡΟΣΩΠΗ.

Λενε πως τα ονειρα σε οδηγουν στο μελλον.

Λενε πως τα μεγαλα ονειρα σε καταστρεφουν.

Λενε πως το ιντερνετ καταστρεφει την πραγματικοτητα.

Λενε πως μας οδηγει σε ενα παραλληλο κοσμο εμπλουτιζωντας τον εγκεφαλο μας με ψεμματα και φαντασιωσεις.

                                                                         Εσυ τι λες για ολα αυτα Sami?

                                                                                             
                                                                                              Jessica

Facebook

Δεν χρειαζεται να το σκεφτω Sami. Ειναι αυτονοητο οτι οταν θα ανοιξω τον υπολογιστη μπαινω κατευθειαν στο facebook. Σαββατο βραδυ και εχω πονοκεφαλο συν ενα τσακωμο για κατι ακυρο με τους γονεις μου. Αποτελεσμα? Θες το αποτελεσμα Sami? Δεν αφηνουν να βγω εξω. Καθομαι και κοιταω στη συνομιλια. μεσα δεν ειναι πολυ γνωστοι. Οι περισσοτεροι εχουν βγει ωρες τωρα και ''συνδεδεμενοι'' ειναι καποιοι που δεν εχουν ζωη. ''Μηπως ειμαι και εγω μια απο αυτους?''αναρωτιεμαι Sami. Ψαχνω στο Youtube κατι σχετικο. Μην με ρωτησεις τι. Ουτε εγω ηξερα τι εκανα. Διαβαζω σε ενα σχολιο κατω απο ενα βιντεο καποιον να λεει οτι αυτοι που εχουν περισσοτερους φιλους ειναι αυτοι που ξημερωβραδιαζονται εκει μεσα χωρις να κανουν τιποτα.Αλλος παλι υποστηριζει οτι απλα οτι αυτα τα ατομα ειναι δημοφιλης.


Τρεχω στο προφιλ μου και βλεπω οτι εχω 525 φιλους ακριβως και συνεχιζω. Θυμαμαι που αρχικα ειχα κανει 10 παιδια φιλους μετα δεχομουν προσκλησεις καθημερινα. ''Ειναι πολλοι?'' αναρωτιεμαι και μπαινω σε προφιλ φιλων για να δω ποσους εχουν αυτοι.
Αλλοι περισσοτερους αλλοι λιγοτερους.


Τωρα τι ειμαι Sami? Απεγνωσμενη η απλα δημοφιλης?


Σε ενα αλλο σχολιο λενε για τα ψωνια που βγαζουν απειρες φωτογραφιες.
Πηγαινω παλι στο προφιλ μου και βλεπω οτι εχω γυρω στις 1027.
Ειναι πολλες Sami? ξαναρωταω τον εαυτο μου.
Και ομως θυμαμαι που απλa ειχα βαλει μια απο μια πιτσαρια για προφιλ και αλλη μια με το χαμστερ μου. ποτε εγιναν τοσες?
ποτε προλαβαν και με εβγαλαν τοσες?
Με ρωτησαν για να τις βαλουν?
Νιωθω οτι παραβιασαν την προσωπικη μου ζωη και ελευθερια και ομως νιωθω περηφανη κρυφα μεσα μου Sami. Θα με ρωτησεις το γιατι. και εγω θα σου απαντησω. γιατι ολοι τους θελουν να εχουν φωτογραφιες μαζι μου. αποδεικτικα στοιχεια οτι περασαν την ωρα τους μαζι μου.


Σου εχει τυχει να μαθεις καποια ''κακα'' νεα απο το facebook Sami? φυσικα και οχι. εισαι ενα απλο νημα της φαντασιας μου στο οποιο αναφερομαι συχνα προσπαθωντας να βρω απαντησεις. εγω ομως εχω νιωσει αυτο το αισθημα που σε κανει να καθηλωνεσαι στην καρεκλα η στο κρεβατι σου κοιτωντας  μια δημοσιευση. μετα την εκπληξη νιωθεις την καρδια σου να σπαει σε χιλια μικροσκοπικα κομματακια. Πως θα το αντεξω αυτο Sami? Ε? Πως?

Φευγω Sami, δεν νιωθω καλα. περα απο ολα αυτα τα Like νιωθω αδεια και μονη. μια ψυχρη οθονη που απλωνει ολο τον κοσμο μπροστα στα ματια μου. Ή μηπως οχι? Προς το παρων δεν ξερω. Συνεχιζω να μπαινω ασυναισθητα εκει μεσα και να αναρωτιεμαι τι στο καλο κανω...
                                                                                          
                                                                                                           Jessica

''Life Sucks Then You Die''

             May Be True, But I Will Fight Like Hell To Prove Otherwise Etc.

   Αγαπητέ Αγιε Βασίλη,

         το ξερω οτι ειμαι πολυ μεγαλη για να σου γραφω γραμμα αλλα   ειμαι 15 ετων και δεν πιστευω στα θαυματα. ετσι παρα τους δισταγμους μου αποφασισα να σου γραψω ενα γραμμα. Ηταν μια πολυ ασχημη μετρια χρονια παρολο που ειχα ευχηθει να γυρησουν ολα προς το καλυτερο  βαζωντας το αστερι στην κορυφη του δεντρου.

οι φιλες μου με παρατησαν

αρχισα να μην τα πηγαινω καλα με τις φιλες μου

το αγορι μου με απατησε με την χειροτερο εχθρο μου

χωρισα με το αγορι μου

στους βαθμους τα πηγα σκατα

δεν εβγαλα επυθημιτο αποτελεσμα στο θεμα των βαθμων

ο μα.λακας ο μπαμπας μου απαταει τη μανα μου

οι γονεις μου δεν τα πηγαινουν καλα τελευταια

η πρωην κολλητη μου τελικα αποφασησε να συνεχισει το καπνισμα και να ακολουθησει τον 24χρονο αδερφο της δοκιμαζοντας ναρκωτικα

μια φιλη μου αντιμετωπιζει πολλα προβληματα

για αυτο κανε κατι σε θερμοπαρακαλω βοηθησε με αλλιως θα αυτοκτονησω Δεν ξερω τι αλλο να κανω.

Μονο κανε γρηγορα Οποτε βρεις χρονο ριξε μια ματια στη περιπτωση μου.

                                                                                         με αγαπη,

                                                                     η απεγνωσμενη    Jessica