~When The Story Ends~ (part 1)

θα ηθελα να γραψω μια μικρη ιστοριουλα. δεν νομιζω να παρει πανω απο λιγες αναρτησεις. Απλα νιωθω οτι πρεπει να το δημοσιευσω.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

-και ναι! Μπορω να πω οτι ολα θα πανε καλα…, ειπα με ενα χαμογελο.

Ανοιξα τα ματια μου και κοιταξα τον μεσηλικα απεναντι μου καθισμενο πισω απο το γραφειο του.

Δεν ελεγε τιποτα απλα ειχε και εκεινος ενα χαμογελο καρφωμενο στο προσωπο του.

Την αρμονια αυτη εκοψαν οι κινησεις των δαχτυλων του. Εβγαλε τα μεγαλα γυαλια του με τους ασπρους φακους και τα σκουπησε με την ακρη της μπλουζας του.

-εφοσων τα πας τοσο καλα… σκεφτηκες να…πως να το πω? Να επεκταθεις λιγακι?

Το χαμογελο μου αντικατασταθηκε με μια εκφραση μεσα στην περιεργεια.

Ανακαθησα στην ασπρη πολυθρονα που εμοιαζε με κρεβατι.

-τι εννοειτε γιατρε?

-εμ… λεω για φιλες. Να κανεις παρεες Βιολέτα. Να βρεις καποιο αγορι…

Εκανα μια γκριματσα.

-δεν ειμαι ετοιμη, απαντησα και σηκωθηκα εντελως απο την ξαπλωτη πολυθρονα.

-χμμμ, καλα ολα θα γινουν με τον καιρο.

Με περιεργαστηκε λιγο καλυτερα.

-τοτε αλλη μια συναντηση μας εληξε ευχαριστα, ειπε και χαμογελασε ξανα.

Σηκωθηκε απο την καρεκλα του και με οδηγησε εως την πορτα του γραφειου του.

-χαιρομαι που τα πας τοσο καλα. Κανεις μεγαλη προοδο.

-ευχαριστω γιατρε, απαντησα με ειλικρινια.

-λοιπον. Τοτε θα σε ξαναδω την αλλη βδομαδα.

Για απαντηση του χαρισα αλλο ενα χαμογελο.

Ανοιξα την πορτα και βγηκα σε ενα αλλο δωματιακι. Ειδα την Έλσα την γραμματεα του γιατρου Μακρόπουλου, να κοιταει κατι εγγραφα πισω απο τα κοκκινα γυαλια της.

Μολις ακουσε των θορυβο των παπουτσιων μου σηκωσε το κεφαλι της.

Ε-γεια σου Βιολετα.

Β-γεια σου Έλσα.

Ε-πως πηγε?

Β-πολυ καλα. Ο γιατρος λεει οτι κανω μεγαλη προοδο.

Ε-πολυ χαιρομαι! Αρα θα σε ξαναδω την εμ…., εκανε και περιμενε να συμπληρωσω.

Β-την αλλη Παρασκευη. Οπως παντα, ειπα.

Μου χαρισε και εκεινη ενα χαμογελο και αφου αποχαιρετηστηκαμε βγηκα και απο κεινο το δωματιο.

Βγαινοντας στον μικρο διαδρομο τον διεσχισα ωσπου εφτασα στο μικρο ανσανσερ της πολυκατοικιας.

Μπηκα μεσα και πατησα το κουμπι για το ισογειο. Τρεις οροφους κατω δηλαδη.

Κοιταξα τον καθρεφτη του ανσανσερ και εικονες κατεκλυσαν το μυαλο μου.

Την πρωτη φορα που κοιταξα εκει ημουν εντελως διαφορετικη. Ενα μη αναγνωρισιμο προσωπο. Μια αγνωστη Βιολέτα.

Συμφωνα με τον ιατρικο μου φακελο ημουν μια 17χρονη Ιταλιδα που ζουσε μην την Ιταλοφωνη μητερα της στα Χανια, μια υπεροχη πολη της Κρητης.

Τα τελευταια 3 χρονια επισκεπτομουν εντατικα ψυχολογο. Στην αρχη τρεις φορες την βδομαδα υστερα δυο, και τωρα βολευομουνα με μια.

Οι λογοι ηταν πολυ απλοι. Καταθλιψη, πρωην ανορεξικη και με μια απαισια αρρωστια στην πλατη μου.

Καρκινο του μαστου.

Ετσι ειπαν οι γιατροι στην Ιταλια, το ιδιο και στην Ελλαδα το ιδιο και στην Αμερικη.

Δεν υπηρχε καμια αμφιβολια.

Ο χαρακτηριστικος ηχος του ανσανσερ ακουστηκε, φανερωνοντας μου οτι ειχα φτασει στον προορισμο μου. Οι πορτες ανοιξαν αυτοματα και εκανα τα πρωτα βηματα προς την εξοδο. Εκεινη την ωρα εμπαινε η καθαριστρια.

Β-γεια σου Κριστίνα!

Κ-γεια σου Βιολετα! Πως πηγε?

Β-πολυ καλα., απαντησα με ενα ακομα χαμογελο.

Κ-υπεροχα. Ετσι σε θελω. Να χαμογελας!

Πολυ καλη και γλυκια γυναικα.

Βγηκα εξω και ανεπνευσα τον καθαρο αερα. Ειχε υπεροχο καιρο! Αν και Οκτωμβρης τα θετικα του να ζεις στην Κρητη ειναι πανω απ’ολα ο καλος καιρος.

Αρχησα να περπατω κατα μηκος του δρομου. Δεν ξερω αλλα η σημερινη μερα ηταν υπεροχη χωρις να εχει συμβει κατι το ιδιαιτερο. Ενιωθα τοσο αναλαφρη και ευτυχισμενη.

Συνεχησα το περπατημα μεχρι που εφτασα στο γνωστο στενο που εμενα.

Μπηκα μεσα και ακουσα μια φωνη να λεει το ονομα μου.

Κοιταξα απο την πηγη της φωνης και ειδα την γειτονισσα μας την κυρια Μαρία να περιποιητε τον κηπο της.

Μ-Βιολετα πως εισαι?

Β-πολυ καλα κυρια Μαρια. Εσεις?

Μ-επισης κοριτσι μου. Ελα εδω που σου εχω κατι.

Πλησιασα τον κηπο της και εκανα αντηλια με το χερι μου για να την βλεπω καθαροτερα.

Μ-σου εφτιαξα ενα μπουκετο τριανταφυλλα. Εκοβα σημερα περισσια κλαδια και σκεφτηκα οτι θα σου αρεσε να εχεις μερικα λουλουδακια. Ξερω ποσο σου αρεσουν.

Β-ευχαριστω παρα πολυ. Δεν χρειαζοταν να τα κοψετε, της ειπα με ευγνωμοσυνη.

Μ-δεν γινοταν να μην σου το δωσω. Τα κοιτουσα απο το παραθυρα μου και σκεφτομουν ποσο μοιαζουν με σενα. Το κοκκινο μου θυμιζε τα μαλλια σου.

Εσκυψα το κεφαλι και κοκκινησα.

Β-ευχαριστω κaι παλι.

Μου εδωσε το μπουκετακι με τα κατακοκκινα τριανταφυλλα και τα μυρησα.

Υστερα την ευχαριστησα ξανα και κινησα για το σπιτι μου.

Ετρεξα για την ακριβεια και μολις ανοιξα την πορτα φωναξα την μητερα μου.

Ξεπροβαλε απο την κουζινα με μια ποδια.

Α-α ηρθες Βιολετακι μου? Πως ηταν?

Β-πολυ καλα μαμα.

Α-παλι εκαψα το φαγητο, ειπε και εβαλε τα χερια της στη μεση της και ξεφυσηξε.

Β-μην ανυσηχεις. Ουτως η αλλως δεν πεινουσα πολυ. Κοιτα τι μου εδωσε η κυρια Μαρια απο απεναντι.

Της εδωσα τα τριανταφυλλα και της εδωσα ενα φιλι στο μαγουλο.

Β-για σενα

Α-ευχαριστω πολυ. Θα τα βαλω σε ενα βαζο. Σιγουρα δεν πεινας?

Β-ναι σιγουρα. Παω στο δωματιο μου.

Ανεβηκα γρηγορα τις σκαλες που οδηγουσαν στο δωματιο μου.

Μπηκα μεσα και εκλεισα την πορτα. Κοιταξα την ωρα. 2 το μεσημερι.

Ξαπλωσα στο κρεβατι μου και εκανα τις απαιτουμενες αναπνοες μου. Υστερα τα λογια του γιατρου κατεκλυσαν το κεφαλι μου.

‘’μηπως να εκανες παρεες? Λιγους φιλους? Κανενα αγορι?’’

Ποσες φορες το ειχε πει αυτο?

Και η απαντηση παντα η ιδια.

‘’δεν ειμαι ετοιμη ακομα’’