Alone And Ιnsensitive

Αισθανομαι σαν μια ξυλινη μαριονετα που ειναι αναγκασμενη να παιζει το ιδιο θεατρο ξανα και ξανα.
Να την τραβαν απο τα σκοινακια κια να την κανουν να περπαταει ως το σχολειο.
Να την αναγκαζουν να σηκωσει το χερι της.
Να την υποχρεωνουν να γραψει, να μιλησει, να ενεργησει.
Να μην μπορει να φερει αντιστασεις
Και μολις τελειωνει η πρωτη σκηνη που διαρκει 7 ωρες, να την τραβανε απο τα σκοινια πισω στα παρασκηνια.
Με γρηγορες κινησεις αγαρμπα χερια να την ξεντυνουν και να την ντυνουν, να την φτιαχνουν αδεξια για να προλαβει να εμφανιστει στην επομενη σκηνη.
Και τοτε με τη βια την κανουν να φορεσει ενα χαμογελο και την βγαζουν στο ανελεητο κοινο.
Τελειωνει η δευτερη σκηνη. Αλλα το κοινο δεν εχει χορτασει.
Θελει και αλλο και αλλο και αλλο.
Και η μαριονετα ειναι ετοιμη να σπασει.
Το υφασματινο φορεματακι της εχει ηδη σκιστει. Τα μισα μαλλια της εχουν πεσει και το δερματακι τη ειναι φθαρμενο.
Και τα σκοινια την τραβαν παλι στα παρασκηνια.
Παλι αγαρμπα χερια τυλιγονται γυρω απο το πονεμενο σωματακι της.
Την ακουμπανε χωρις ελεος και την ξεντυνουν παλι.
Δεν καταλαβαινουν τον ψυχικο και σωματικο πονο.
Δεν καταλαβαινουν οτι εχει πλεον φθαρθει.
Τριτη σκηνη.
Την ριχνουν απο ψηλα παλι στη σκηνη. Ο κοσμος ομως δεν ειναι ικανοποιημενος.
Αυτη τη φορα δεν θελει αλλο. Και τα σκοινια την τραβανε παλι πισω.
Καπου κοβεται το ενα χερακι και το χαμογελο ξεθωριαζει,
Και τοτε δεν κανουν καν τον κοπο να την ξεντυσουν.
Την πετανε σε ενα σεντουκι μαζι με τα αχρηστα αντικειμενα, τα αχρηστα πανια, τις αχρηστες κουκλες.
Και αυτη ειχε κανει τα παντα στην αρχη για να λαμψει. Για να κανει τους γυρω της ευτυχισμενους. Για να δωσει τον καλυτερο της εαυτο. Ασχετο αν καπου στο δρομο τα φωτα της σκηνης την τυφλωσαν και εκεινη χαθηκε.
Κανεις δεν τη βοηθησε.
κανεις δεν την υποστηριξε.
κανεις δεν την προσεξε καν.
Και γι'αυτο κατεληξε σε ενα σεντουκι με πανια.

Και ετσι καταληγουμε ολοι μας Sami.

Ετσι εχω καταληξει εγω.
                                                                                               Jessica

~Suffocate~

Εικονες που μας ηρεμουν, μας ευχαριστουν, μας κανουν να νιωθουμε ασφαλεια, να πενθουμε, να νοσταλγουμε.

Εικονες που σου προκαλουν ομορφα αλλα ταυτοχρονα και ασχημα συναισθηματα αλλα δεν μπορεις να ξεκολλησεις. Ο καθε ανθρωπος εχει μια δικια του εικονα.

Μια εικονα στο μυαλο του που καταφευγει σε αυτην σαν να ειναι ο προσωπικος του παραδεισος Sami. Ψαχνεις πολυ για να την βρεις και στο τελος συνηδητοποιεις οτι ηταν μπροστα σου.

Μα αλλο ειναι το θεμα.

Βρηκα καποιες εικονες που με κανουν να μενω εκθαμβη μπροστα τους. Να σκεφτομαι για τη ζωη, το θανατο και γενικα τον κοσμο ολο. Και οσο παραξενο και αν φαινεται βρισκω μαγευτικο θαυμα κοπελες πνιγμενες στο νερο.

Δειχνει τις αδυναμιες των ανθρωπων να ξεφυγουν απο το θανατο.

Απο το ιδιο το νερο.

Sami με περνας για τρελη? Για καμια ψυχασθενικη σχιζοφρενη? Και ομως... αυτες οι εικονες με ηρεμουν...

The New Year

Δεν μπορω να πω οτι μπηκε και εντελως τελεια αυτη η χρονια Sami. Οπως και να εχει ευτυχισμενο το 2011. Καθε τοσο αποφασησα να κανω μια αναρτηση με γενικα πραγματα. Οριστε λοιπον.


- 589 φιλοι στο φατσαμπουκ και ανεβαινουν... δηλαδη 42 παραπανω.
- χαλασε το κινητο μου και ετρεχα την ημερα της πρωτοχρονιας να μου το φτιαξουν.
- ανακαλυψα οτι πιθανον να μην παρω το proficiency.
- εχω σημερα μαθημα αγγλικα και δεν μπορω να μαθω με τιποτα το λεξιλογιο.
- με θαυει μια απο τις καλυτερες μου φιλες.
- εφαγα πιτσα και δεν θελω να σκεφτομαι καν ποσες θερμιδες πηρα.
- τα βραδυα δεν μπορω να κοιμηθω και τα πρωινα να ξυπνησω.
- ο Αη-Βασιλης μου πηρε μια πυτζαμα. Βασικα μονο το κατω μερος.


ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ


δεν ειμαι καλα.


και κατι καλο.


- το 2011 ειπαν οτι θα ειναι η χρονια του Κριου και εγω ειμαι κριος οποτε ας ελπισουμε σε κατι καλυτερο.


Ελπιζω Sami ολα να ειναι καλυτερα φετος...