Απο μικρο θυμαμαι τον εαυτο μου να ειμαι με εκεινη την παλια ψηφιακη φωτογραφικη μηχανη και να αποθανατιζω τοπια, λουλουδια, ανθρωπους. Στο γυμνασιο εκανα τα πρωτα μου βηματα ως σκηνοθετης με μια δανεικη βιντεοκαμερα και λιγους φιλους. Ηταν στο τελος των πρωτων μου εξετασεων οταν μαζευτηκαμε και βαλαμε περουκες, φορεματα, φουλαρια και αρχισαμε να αυτοσχεδιαζουμε ιστοριες, γεγονοτα σε ενα μικρο παρκο.Και καπως ετσι αρχησε.
Μεχρι την τριτη γυμνασιου εφτιαχνα τουλαχιστον δυο ταινιες μικρου ή και μεγαλου μηκος με την παρεα μου, παντα μεσα στην εμπνευση και στην καλη χαρα.
Το πρωτο κομματι που ηταν ευκολο περιλαμβανε να γραψω ενα σεναριο. ποτε δεν ειχα προβλημα με αυτο, παντα εβλεπα τι θα γυρνουσα με την καμερα στα ονειρα μου.
το δευτερο δυσκολο κομματι ηταν να συγκεντρωσω τα παιδια, να τους εξηγησω την πλοκη, να μοιρασουμε ρολους και να βρουμε μερη και υλικο που θα βοηθουσαν. Και που δεν πηγαμε και τι δεν καναμε. Απο νοσοκομεια, φυλακες και ερημωμενα σπιτια, μεχρι σε παρκα, αλανες, στα δωματια μας, στο σχολειο και σε μερη που ποτε κανεις δεν θα καταλαβει.
αντα ηταν ωραια η αρχη, ισως λιγο κουραστικη μεχρι να οργανωθουμε μιας και την μια μερα ειχε ο ενας φροντιστηρια και την αλλη ο αλλος εφευγε διακοπες... Παρολα αυτα παντα τα βγαζαμε περα.
Οι γονεις, οι φιλοι και οι συγγενεις ηξεραν αυτο με το οποιο ημουν παθιασμενη. Η πιο απλα το χομπυ μου να κινηματογραφω. Βοηθουσαν οπως μπορουσαν ολοι τους αν και ποτε δεν επιασα δικια μου καμερα μιας και ηταν αρκετα ακριβες.
Το μονταζ γινοταν παντα σε φιλους μιας και το νετμπουκ που ειχα δεν τα σηκωνε τα προγραμματα και ολα αυτα που χρειαζονταν για το τελικο αποτελεσμα της ταινιας. Ηδη τρια χρονια ζητουσα ενα καλο δυνατο λαπτοπ με τον οποιο θα μπορουσα επιτελους να σταματησω να βασιζομαι στους αλλους. Ηταν αδικια που ολοι ειχαν τα παντα τελευταιας τεχνολογιας μονο και μονο για να μπαινουν στο facebook και να παιζουν παιχνιδια και εγω που το ηθελα για αλλη δουλεια να μην εχω.
Τρια χρονια λοιπον παρακαλουσα συνεχεια ενα τετοιο εργαλειο που θα εκανε τη ζωη μου ευκολη. Προχθες ειπαν τελικα το ναι μιας και επιτελους θα παιρναμε δανειο για να αγορασουμε δικο μας σπιτι ε και λιγα λεφτα απο κεινο θα μπορουσαν να παν στο λαπτοπ μου. Μεσα στη χαρα διαλεξα ενα φτηνο που μπορει να μην ηταν το καταλληλο αλλα σιγουρα θα ηταν μια αρχη.
Σημερα τα φτερα μου κοπηκαν αποτομα και εγω επεσα με τα μουτρα στο τσιμεντο. <<Δεν μπορουμε να το αγορασουμε>>, ελεγε ο ενας. <<Ειναι πολυ ακριβο και τωρα που θα μετακομισουμε και με τα φροντιστηρια σας θα εχουμε πολλα εξοδα>>, ελεγε η αλλη.
Τρια χρονια.
Παρακαλωντας και ικετευοντας τρια χρονια πηγαν χαμενα.
Το ονειρο μου να ακολουθησω το επαγγελμα του σκηνοθετη η κατι παρομοιο σε μια σχολη καλων τεχνων φαινεται μακρινο και απιαστο. Τα σκηνικα, τα ρουχα, τα παιδια σε ρολους, ολα μοιαζουν σκιες απεναντι μου και λεπτο προς λεπτο απομακρυνονται.
Ειναι αδικια, σκεφομαι. Να θελω να κανω κατι δημιουργικο οχι μονο για μενα αλλα για πολλους και να μην μπορω επειδη δεν υπαρχουν χρηματα.
Ειναι λυπηρο, σκεφτομαι. Να ειναι η ζωη μια απατη μια αδικια που το ταλεντο και η φιλοδοξια να μην πιανουν μια μπροστα στο χρημα.
Τρια χρονια και το ονειρο τελειωσε.
Απογοητευση...
