~Little Things~

Παντα πιστευα οτι οι μερες ειναι ιδιες εκτος καποιων εξαιρεσεων. Αλλα και παλι. Ξυπνας πηγαινεις στη δουλεια σου/σχολειο σου και μετα γυρνας διαβαζεις η κανεις οτι ειναι να κανεις και αφου περασεις μια αθλια μερα γεματη απογοητευσεις και πολυυυ κουραση πεφτεις στο κρεβατι σου και ευχεσαι να μην ξημερωσει ποτε.

Τουλαχιστον εγω ετσι αντιμετωπιζω την καθε νεα μερα.

Ωσπου σημερα προσεξα καποια μικροπραγματα. Απο το πρωι στο σχολειο επιασα μια κολλα χαρτι και αρχησα να σημειωνω μικρα περιστατικα της ημερας.
Απο το πως γελαει η διπλανη μου μεχρι και το ποσο μικροσκοπικη φαινομουν μεσα απο κεινη τη λακουβα με νερο. Το ποσο ομορφα ειναι τα πετρινα σκαλοπατια εξω απο το σχολειο μου και ποσο γλυκια μπορει να γινει η ησυχια του δωματιου μου οταν διαβαζω. Το χαμογελο που ειχε ο αδερφος μου οταν κερδισε μια πιστα στο play station και ο εκπληκτος τονος της φωνης μου οταν ακουσα τον θειο μου στο τηλεφωνο μετα απο 6 μηνες.

Και ανακαλυψα οτι αυτα τα μικρα περιστατικα που συμβαινουν καθε μερα και εμεις δεν προσεχουμε, ειναι αρκετα για να μας γεμισουν ζωντανια και αισιοδοξια.

Παιζει να ειναι η μονη αισιοδοξη αναρτηση μου Sam.
                               
                                                                                            Jessica

Nothing More Than An Ordinary Break

Ανοητα, μικρα ηλιθια, ανυπαρκτα λιλιπουτεια ανθρωπακια.

Νομιζετε οτι κανετε κακο σε μενα? ΧΑ. Δε με ξερετε καλα.

Ασχολειστε με τις ζωες των αλλων. Χρειαζεστε αυτες τις ζωες για να γεμιζετε την αθλια μιζερη ζωουλα σας.

Αυτο που χρειαζεστε στην πραγματικοτητα ειναι να πεθανετε. Να ελευθερωσετε τον κοσμο απο την φρικτη ανουσια υπαρξη σας. Τουλαχιστον ετσι θα εχετε κανει κατι καλο επιτελους.

the fever, the focus

the reasons that i had to believe you

weren't too hard to sell.
Die young and save yourlesf

Pain-illness

Έχω ρεϊνό.

Ειναι μια αρρωστια που σε καποιους ειναι επικινδυνη σε καποιους αλλους οχι.

Σε καποιους μετα την εφηβεια εξαφανιζεται σε καποιους αλλους οχι παρα καταληγει σε μεγαλυτερη ηλικεια σε αρθριτιδα.

Ξερω πως πιθανον δεν ενδιαφερει κανεναν η αρρωστεια απο την οποια πασχω αλλα εχω αναγκη να γραψω απο που προερχεται αυτος ο πονος καθημερινα στα ακρα μου οπως τα δαχτυλα των χεριων μου και ιδιαιτερα των ποδιων μου.

Η ροη του αιματος σταματαει και τα ακρα δεν αιματωνονται με αποτελεσμα να παγωνουν, να μελανιαζουν και αλλωτε να κοκκινιζουν και να πρηζονται.

Ποναει.

Ποναει τοσο πολυ που ωρες ωρες ευχομαι να μπορουσαν να μου κοψουν τα ποδια για να εξαφανιστει αυτος ο πονος.

Εχω εναν ρευματολογο και εναν δερματολογο συνεχεια πανω απο το κεφαλι μου, καθε μερα. Ακομα και το καλοκαιρι πρεπει να βαζω τα ποδια μου σε λεκανη με καυτο νερο, απαγορευεται να φοραω σταρακια πραγμα που ειναι σαν να με σκοτωνεις.

Αυτο το τελευταιο δεν το τηρω. Δεν μπορω να αποχωριστω τα αγαπημενα μου παπουτσακια για μια ηλιθια αρρωστεια.

Βεβαια αυτα τα παπουτσια εγιναν αιτια του να ποναω τοσο πολυ αλλα... απλα δεν μπορω χωρις αυτα.

Βαζω κρεμες , αλοιφες και επισκεπτομαι συνεχως γιατρους.

Πρεπει να κανω συνεχεια εξετασεις επιβαρυνοντας τους γονεις μου μεχρι και 500 ευρω.

Αυτη η κατασταση δεν αντεχεται. Ευχομαι να μην το παθει ποτε κανεις για να μπορει να περπαταει με σαγιοναρες το καλοκαιρι, να μην χρειαστει να κανει τοσα μεγαλα εξοδα στερωντας βασικα πραγματα απο την οικογενια του, και να μην περναει αυτον τον ψυχικο και σωματικο πονο.
Να μπορει να παει οποτε να'ναι θαλασσα με τους φιλους του και να μπορεσει να ευχαριστηθει το υπεροχο ασπρο παχυ χιονι καποτε σε καποιο χιονοδρομικο. Πραγμα που θα βλεπω μονο απο την τηλεοραση για την υπολοιπη ζωη μου.
Να μπορει να παει διακοπες σε κρυα μερη, να μπορει να τρεξει με τα εσωρουχα στη βροχη, να ντυνεται οπως θελει, να κανει πραγματα που εμενα θα με εβλαπταν ανεπανορθωτα.

Ειλικρινα ευχομαι να μην στερηθει κανενας ολα αυτα που στερουμαι και θα στερουμαι για ολη την υπολοιπη ζωη μου.

                                                                                                  Jessica